Humus

Eenzaamheid, het zoals een donkere ruimte waarin woorden niet bestaan, een ruimte waarin de stilte koning is. Deze donkere ruimte gevuld met zwarte gedachten ligt gescholen achter een zware deur. Mensen gaan mee in de snelheid van morgen, en hun schimmen lopen voorbij deze deur. Ze negeren je, ze kijken met lege monden toe en er is niemand die stopt en de vraag stelt: ‘Hoe gaat het?’; ‘Ben je oké?’. Je verliest de moed, je voelt je verder zinken in het moeras van donkere gedachten. Je masker van blijdschap, vreugd valt bijna af. Je voelt je eenzaam en alleen in een wereld vol vrienden en familie. De liefde kan je niet bekoren, de grappen doen je niet lachen. Je voelt je eenzaam…

Tot plots een vreemdeling stopt en kijkt. Hij kijkt niet naar het masker, maar hij staart recht in je ogen. Een lach verschijnt op je gezicht, en een brede lach verschijnt op het zijne. Je voelt de rust, die je al jaren niet meer voelt. Plots beginnen de donkere gedachten te verdwijnen, en koning stilte sterft in het gelach en de liefde. De vreemdeling reikt je met zijn stralende hand. ‘Ben ik aan het dromen?’; ‘Is er eindelijk iemand die me voelt en begrijpt in deze wereld?’, vraag je jezelf af. Je dorre hand reikt naar de warme hand, en met een aanraking gebeurt het. De vlam die ooit zo gedoofd was, ontbrandt opnieuw. Je vlam brandt weer zoals nooit tevoren…

Preses Lucas

Out

Ps: shoutout naar Yu. Je zal voor altijd voortleven in m’n gedachten beste vriendin…